Gdy stawy skroniowo-żuchwowe szwankują

Staw skroniowo-żuchwowy łączy ze sobą żuchwę oraz kość skroniową. To część aparatu ruchowego narządu żucia odpowiadającego za przeżuwanie pokarmów, artykulację, połykanie, oddychanie a nawet odczuwanie smaku. Prawidłowe  funkcjonowanie tej części twarzoczaszki nie tylko zależy od wiązadeł i mięśni, ale uwarunkowane jest zależnościami pomiędzy pniem mózgu, mózgowiem i obwodowym układem nerwowym.

Stawy skroniowo-żuchwowe rehabilitacja i leczenie

Aktualne badania wykazują, że zaburzenia aparatu żucia występują nawet u 60-80% populacji, przy czym w grupie tej dominują kobiety. Choroba we wstępnej fazie jest całkowicie niewidoczna, pacjent zauważa ją dopiero na etapie silnego bólu. Odczuwany dyskomfort obniża jakość życia i prowadzi do negatywnych zmian stanu fizycznego i psychicznego oraz wpływa na zaburzenia funkcjonowania innych narządów. Dysfunkcja stawów skroniowo-żuchwowych obejmuje również struktury kostne, mięśniowe oraz nerwowe.

Leczenie i rehabilitacja stawów skroniowo-żuchwowych ma na celu przywrócenie prawidłowej pozycji spoczynkowej stawów, a dopiero w ślad za tym prawidłowego funkcjonowania oraz uzyskania pełnej i bezbolesnej ruchomości stawu. W procesie leczenia stosuje się blokady, ostrzykiwanie toksyną botulinową, pacjentowi podaje się leki psychotropowe. Ważne w tym okresie jest również leczenie psychiatryczne mające na celu zniwelowanie stanów napięcia oraz stresu. Pomocne są również techniki relaksacyjne, wszystko po to, aby unikać niekontrolowanego napięcia mięśni.

Terapia manualna w leczeniu dysfunkcji stawów skroniowo-żuchwowych 

Jedną z ważnych metod leczenia dysfunkcji stawów skroniowo-żuchwowych jest fizykoterapia oraz terapia manualna. Znakomite rezultaty daje masaż klasyczny, masaż tkanki łącznej, terapia punktów spustowych, automasaż mięśni biorących udział w żuciu a także akupunktura. W walce ze stanem zapalnym stosuje się taping, który pomaga ustalić i wzmocnić prawidłową pozycję powierzchni stawowych.

Terapia manualna ma na celu zwiększenie ruchomości miejsc, w których skutkiem stanu zapalnego nastąpiło ograniczenie ruchu i tym samym zmniejszenie dolegliwości bólowych. Terapia manualna zawiera kilka opcji:

• technikę przesunięcia poprzecznego w kierunku przyśrodkowym
• technikę przesunięcia poprzecznego w kierunku bocznym
• technikę ruchu podłużnego w kierunku doogonowym

Tym podstawowym technikom manualnym towarzyszą również inne, mające na celu mobilizację tkanek miękkich, które to techniki stosuje się wewnątrz i zewnątrzustnie. Wszystkie ona powinny z czasem umożliwić normalizację napięcia i ruchu mięśni, ścięgien oraz punktów spustowych i wiązadeł nerwów obwodowych.

W szczególnych przypadkach pacjenta czeka długotrwała terapia, której z czasem podstawą staną się ćwiczenia prowadzone samodzielnie przez pacjenta. W zależności od zaawansowania choroby i zaangażowania pacjenta w proces leczenia czas dojścia do pełnej sprawności może być bardzo różny.